อาทิตย์ที่ 14 พฤศจิกายน 2547 ผมออกจากบ้านประมาณหกโมงสิบห้านาที ขณะรถแล่นข้ามถนนศรีนครินทร์เพื่อเข้าสู่มอเตอร์เวย์ ผมมีความรู้สึกเหมือนกำลังขับรถเข้าไปในแดนสนธยา หมอกปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทำให้ผมต้องเปิดไฟรถและชะลอความเร็ว เมื่อเข้าสู่ทางคู่ขนาน ผมเห็นดวงอาทิตย์กำลังลอยอยู่เหนือโดมสุเหร่าบ้านม้า สภาพอากาศตอนนั้นทำให้ผมสามารถมองดวงอาทิตย์ด้วยตาเปล่าอย่างสบายตา ดวงกลมแดงเรื่อขนาดประมาณหนึ่งในสี่ของโดม เป็นภาพที่รวมสามองค์ประกอบเข้าด้วยกันอย่างงดงาม หอสูงของสุเหร่า โดมสีเขียว และดวงอาทิตย์ลอยเด่นเหนือโดม
วันนี้ผมปั่นจักรยานตามปกติ ผ่านโรงเรียนสุเหร่าทับช้าง ถนนวงแหวนรอบนอก เลียบมอเตอร์เวย์ไปทางทิศตะวันออก ห่างออกไปทางขวามีทางรถไฟตีคู่ไปกับถนน ขบวนรถไฟผ่านมาเป็นระยะๆ เข้าใจว่าเป็นวันสำคัญทางศาสนาอิสลาม (เนื่องในวาระออกจากการถือศีลอด?) มีการกระจายเสียงบทสวดตามสุเหร่าและจุดต่างๆ ด้วยสภาพบรรยากาศที่เป็นอยู่ขณะนั้น ผมพบว่าบทสวดดังกล่าวมีความไพเราะเหมือนกัน
เศษขวดเบียร์ที่ผมพบเมื่อสัปดาห์ก่อนถูกเก็บกวาดไปแล้ว เหลือแต่เศษแก้วเม็ดเล็กๆที่แทรกอยู่ตามผิวยางมะตอยอันขรุขระ หลังจากปั่นเสร็จตามที่ตั้งใจไว้ ผมจอดจักรยานพิงไว้กับกันชนหน้าของรถแล้วออกวิ่งบนไหล่ทางไปยังสะพานที่อยู่ข้างหน้าซึ่งเป็นจุดรวมพลของนักปั่นประจำห่างจากรถผมประมาณ 200 เมตร ผมวิ่งไปวิ่งกลับจนถึงเที่ยวที่สาม พอหันตัวกลับที่สะพานเพื่อวิ่งกลับมาที่รถ ผมเห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งเหมือนโฉบเข้าไปที่จักรยานผมและวิ่งไต่ขอบถนนมาทางผม เมื่อเข้ามาใกล้ผมเห็นวัยรุ่นผู้ชายอายุประมาณ 15-17 ปี สามคนซ้อนท้ายกันมา ประมาณอีก 7 เมตรจะถึงผม (ซึ่งกำลังวิ่งสวนมา) วัยรุ่นคนหลังสุดได้กางแขนทั้งสองข้างออกและมองมาที่ผมด้วยใบหน้ายิ้มๆ เนื่องจากมอเตอร์ไซค์คันนี้วิ่งชิดไหล่ทาง ผมจึงต้องระวังแขนที่ยื่นออกมา ขณะเดียวกันผมก็ยกมือซ้ายขึ้นเสมอไหล่ ถือเป็นการทักทายตอบ เมื่อวิ่งไปถึงรถ ผมคิดว่าสมควรไปได้แล้ว ผมเก็บจักรยานใส่รถและขับไปหาแม่เพื่อเยี่ยมท่านและเอาทุเรียนกวนที่ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งฝากให้ผม
วัยรุ่นสามคนนั้นอาจเห็นจักรยานเสือหมอบจอดอยู่ เกิดสนใจขึ้นมาจึงโฉบเข้าไปดู แต่การขับมอเตอร์ไซค์ไต่ขอบถนนนี่ออกจะแปลกๆ เพราะไม่ใช่พฤติกรรมปกติของวัยรุ่นผู้ชาย (ที่ซ้อนสาม) จะขี่มอเตอร์ไซค์เช่นนั้นบนถนนที่แทบจะไม่มีรถยนต์เลย ยิ่งอาการกางแขนยิ้มให้ผมตอนที่สวนกันยิ่งแปลกใหญ่ ผมเองก็ไม่ใช่วัยรุ่น คิดว่าแก่กว่าคุณพ่อของเด็กเหล่านี้เสียอีก ไม่รู้ว่าพวกเขาพยายามจะทำอะไร อาจเป็นเพราะอยู่ในวัยคึกคะนอง แต่สำหรับผมซึ่งถูกกลุ่มอำนาจมืดจ้องเล่นงานตลอดเวลา เหตุการณ์ดังกล่าวอาจเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสภาพการกลั่นแกล้งกดดันที่ผมและภรรยาเผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็ได้ !!!
บันทึกเรื่องราวของ ภัทรา-พุทธิพงศ์ สะท้อนการใช้อำนาจมืดของเครือข่ายอิทธิพลในการควบคุมสังคมด้วยการบีบบังคับกดดันผู้ที่ตกเป็นเป้าหมายอย่างเป็นขบวนการ ความเป็นมา
