เลี้ยงรุ่น !

วันศุกร์ที่ 4 มีนาคม 2548 เพื่อนที่ทำงานเก่าโทรมาชวนไปงานเลี้ยงรุ่นที่อบรมด้วยกันเมื่อ 24 ปีก่อน ประมาณบ่ายสามโมงเศษผมไปถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวสี่แยกพิชัย ตัวร้านเป็นห้องแถวหนึ่งคูหา เขาเลี้ยงกันที่ชั้นสองซึ่งเป็นห้องคาราโอเกะ ครั้งสุดท้ายที่ผมได้พบเพื่อนกลุ่มนี้คือในงานเลี้ยงรุ่นเมื่อ 6 ปีก่อน แต่บางคนก็ไม่ได้เจอกันมานานกว่า 10 ปี ผมไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากเหล้าและเบียร์ กิจกรรมที่นั่นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าพูดคุยและร้องเพลง สำหรับผม จะฟังเป็นส่วนใหญ่ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สามทุ่มกว่าแล้ว ผมรู้สึกมึนๆจึงสั่งกาแฟร้อนหนึ่งถ้วย เด็กที่บริการอยู่ในห้องหายไปพักหนึ่งแล้วกลับมาบอกว่า “รอสักครู่นะครับ” สักพักใหญ่ๆเด็กเอากาแฟมาเสิร์ฟ ผมดื่มไปไม่ถึงครึ่งถ้วยก็หยุด ไม่ดื่มต่อ เพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ประมาณสี่ทุ่มทุกคนออกจากร้านนั้น บางคนไปต่อที่อื่น แต่ผมขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน

ผมเข้านอนประมาณห้าทุ่มเศษ ตื่นขึ้นมาตอนตีสี่กว่า ฤทธิ์แอลกอฮอล์หมดไปแล้ว แต่รู้สึกไม่สบาย หวิวๆ คลื่นไส้ ถ่ายท้อง ปวดหัว กล้ามเนื้อที่น่องมีอาการเกร็งๆคล้ายจะเป็นตะคริว นิ้วมือสั่นเล็กน้อย แต่ผมไม่ได้อาเจียนซึ่งอาจเป็นเพราะตั้งแต่กินข้าวเที่ยงเมื่อวานยังไม่มีอะไรตกถึงท้องผมเลยนอกจากเหล้าเบียร์และกาแฟ อาหารที่ผมกินเข้าไปตอนเที่ยงคงย่อยหมดแล้ว หรืออาจเป็นเพราะสารพิษที่ได้รับมีปริมาณไม่มากพอก็เป็นได้ ใช่แล้วครับ อาการดังกล่าวบ่งบอกว่าผมได้รับสารพิษ ผมพยายามดื่มน้ำสะอาดเข้าไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้สารพิษในร่างกายเจือจางและช่วยขับพิษ ผมดื่มเข้าไปประมาณลิตรครึ่ง แล้วนอนพัก สองชั่วโมงต่อมาผมรู้สึกดีขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเพราะยังมีอาการอยู่ และสารพิษบางอย่างส่งผลร้ายแรงตามมาในภายหลังได้ สารพิษที่ผมได้รับส่งผลต่อเนื่องมาอีกหลายวัน

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ด้วยการดูแลอย่างดีจากภรรยา ร่างกายผมค่อยๆฟื้นตัว โชคดีที่ผมดื่มกาแฟไม่ถึงครึ่งถ้วย เหตุการณ์ครั้งนี้ชี้ว่า ผมประมาทเกินไป และมันตอกย้ำความเชื่อของเราว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการแค่กดดัน


(ความเป็นมา)